بحران امنیتی و راهکارها در حکومت آینده:

در آمد:

 دوران پسا طالبان، روی کار آمدن فصل جدید، و حضور نیروهای خارجی در افغانستان در اوایل، خیلی امید وار کننده بود، مردم به این آرزو بودند که به زودی تمام جنجال ها خاتمه پیدا خواهد کرد؛ ولی با گذشت زمان اندک باز هم تهدیدات امنیتی هم چنان باقی ماند، در مناطق شرقی و بعض جاهای دیگر امنیت نیامد، بنا بر این دغدغه اصلی تمام مردم افغانستان و جامعه جهانی مشکل امنیتی است، در این مقاله که به جواب این پرسش تحریر شده که: کدام مسایل باید در صدر برنامه کاندیداهای ریاست جمهوری قرار داشته باشد؟ ما در این موضوع، امنیت را انتخاب کردیم یعنی که در وضعیت موجود افعانستان و این مقطع از زمان که ما در آن قرار داریم ایجاب می کند که مشکلات امنیتی باید در صدر برنامه های کاندیداهای ریاست جمهوری قرار داشته باشد، شاید در ابتدای امر، به نظر برسد که مسایل اقتصادی باید در صدر برنامه قرار داشته باشد ولی در دهه گذشته ثابت شد که مشکلات امنیتی اگر بهبود پیدا می کرد، بقیه مشکلات هم به تدریج حل می گردید، اگر از زاویه سیاست داخلی به این امر نگاه کنیم در می یابیم که مصالحه و مذاکره با مخالفان مسلح هم دردی را دوا نه می کند، به همه مردم افغانستان ثابت شده که تمام کوشش های دوره ای گذشته که در باره مصالحه صورت گرفت، همه یک جانبه بود یعنی این حکومت بود که همیشه انعطاف پذیری داشت و خواهان صلح با گروه های مسلح بود، اما مخالفان نه صلح را می شناختند، نه از صلح به خوبی یاد کردند، بناء اگر به امنیت توجه نه شود بحران و جنگ های داخلی دوام خواهد داشت که خودش عامل مشکلات دیگری خواهد شد؛ به همین دلایل باید گفت و اذعان کرد که توجه به امنیت و حفاظت از مرزهای کشور باید در صدر جدول برنامه های کاندیدا های ریاست جمهوری قرار داشته باشد.

آن چه که مسلم است این است که در افغانستان بحران و نا امنی جریان دارد ولی به این معنی نیست که این بحران ها ادامه پیدا کند؛ بلکه شاید یک مدتی را در بر گیرد اما اگر درست مدیریت شود شاید به آسانی هم به امنیت برسیم، حکومت جناب کرزی با تمام توان و تلاش تمام به این موضوع پرداخت و ناکام شد، در اخیر هم مشکلات امنیتی را به دوش خارجی ها انداخت... این به مفهوم سوء مدیریت یا عدم توان مدیریت است. ما این جا چند راهکار برای مشکلات امنیتی طرح کردیم که در حکومت کرزی وجود نداشت:

الف) استحکام مرزها:

 ارتش ملی و پلیس ملی حفاظت کنندگان اصلی این خاک هستند، ولی مرز ها به نحو باید و شاید مستحکم نیست، طرف پاکستان که لانه اصلی تروریزم و دهشت افکنی است، به راحتی و بدون مزاحمت هرکس رفت و آمد می تواند، و این امر سبب می شود که مخالفان مسلح در پاکستان تربیه شوند، یا در پاکستان آموزش انتحاری به بینند و در افغانستان بدون کدام ترس و هراس وارد شوند؛ واضح است که مشکلات درون کشوری را به راه می اندازند، برای دهشت افکنی طرح و برنامه می ریزند، ولی استخبارات و امنیت ملی از هیچ جا خبر نیست.

ب) تجهیز استخبارات:

 با تاسف؛ که در افغانستان به هر دلیلی که هست یک استخبارات بسیار قوی وجود ندارد، حملات انتحاری، انفجارهای داخل پایتخت بر نامه ریزی می شود، اما حکومت خبر نه می شود، حملات انتحاری در جای جای شهر کابل مخصوصا در وزارت های دفاع، عدلیه و... که انجام شد، گواه این مدعا است، استخبارات کشورهای همسایه ها به شدت در مناطق افغانستان کار می کند، به تخریب و قتل مردمان ملکی ادامه می دهد اما حکومت از این فعالیت های ویران گر اطلاع ندارد، اگر استخبارات افغانستان مجهز شود جلو هر گونه حملات پیش از آنکه برنامه ریزی شود، گرفته می شود، مشکلات امنیتی داخلی به مرور زمان به تدریج کاهش خواهد یافت.

ج) خلع سلاح افراد مسلح غیر مسئول:

 معضل وجود قمندانان محلی و غیر مسئول، و هم چنان گشت و گزار فرماندهان طالبان در بعض روستاها و مناطق دور دست، یکی از مسایلی است که کشور را به بحران مواجه ساخته و به آن دامن زده، با دلیل اینکه این افراد و فرماندهان نه تنها محاکمه نه شده اند، بلکه با داشتن سلاح های پیشرفته رسما بالای بعض مناطق محروم حاکمیت دارند؛ اگر برنامه ای برای خلع سلاح تمام افراد مسئول طرح گردد، کمک بزرگی به کاهش مشکلات امنیتی این کشور است، البته این امر در صورت امکان پذیر است که مردم محل با حکومت همکاری صادقانه داشته باشد، و این افراد و فرماندهان نزد باشندگان محل معلوم است و به راحتی شناسایی می شوند.

د) برخورد نظامی با مخالفین: چنان چه گفتیم که شرط اول استحکام مرزهای کشور است، اگر مخالفان مسلح نتوانند از مرزها داخل کشور شوند، آن وقت به راحتی می شود که با آنها برخورد نظامی کرد – اگر صلح را نه پذیرند – چون مسلم است که این افراد پشتوانه خارجی دارند که به حملات شان ادامه می دهند، ولی اگر پشتوانه خارجی شان قطع شود، به تدریج این فرماندهان سر تسلیم فرود می آورند و مقاومت نه می توانند... البته که این موارد در صورت عدم تمایل طالبان به صلح است؛ صلح وقتی امکان پذیر است که دو طرف راضی به مصالحه شوند، از نا امنی و بد امنی خسته شده باشند، در دوره حکومت کرزی همه امور یک طرفه بوده بدون این که کوچک ترین تمایلی به صلح از طرف طالبان نشان داده شود، بلکه بر عکس رئیس جمهور بار ها با خطاب کردن مخالفین را به نام برادر از خود تاثیر پذیری نشان داده که نباید در مقابل کسانی که دشمن مردم افغانستان هستند به کودک و نوجوان، به زن و مرد ترحم ندارند، نرمش نشان داد.

هـ) بیداری مردم:

طوری که معلوم است در بسیاری از مناطق، مخالفان مسلح دولت به اذهان مردم تزریق کرده اند که در زمان حال جهاد علیه کفار واجب است و شاید بسیاری از مناطق به خاطر این امر به این مخالفان جای دهند به عنوان مجاهد و مدافعان این سرزمین، کمک شان کنند ولی اکثر این مناطق از وجود رسانه های جمعی محروم استند، و سطح آگاهی مردم به شدت پایین است و حکومت وظیفه دارد از هر طریق ممکن در آگاهی عامه اقدام ورزد، تجاوز و اشغال را تعریف کند تا که مردم بفهمد اشغال چیست؟ دل سوزی و حمایت کدام است! اصلا خارجی ها برای چه در افغانستان آمده اند؟! اگر مردم سطح آگاهی شان بالا رود، مسلم است که نه تنها مخالفان مسلح دولت را کمک نه می کند بلکه در هر زمان ممکن آنها را شناسایی و به دولت اطلاع می دهند.

نتیجه:

 حل مشکلات امنیتی و طرح برنامه های موثر برای امنیت باید در صدر جدول برنامه های آینده کاندیداهای ریاست جمهوری قرار داشته باشد، چون امنیت است که زمینه ای هر چیز را فراهم می کند، اگر حکومت بخواهد اقتصاد را بالا ببرد، اگر حکومت بخواهد کیفیت آموزش و پرورش را افزایش دهد و... همه و همه در سایه وجود امنیت امکان پذیر است، اگر امنیت نباشد باز همان ویران گری است و تخریب، بحران است و مشکلات، که سبب تمام بدبختی ها و شقاوت ها است، در دو دوره حکومت حامد کرزی به این امور توجه نشده بود، نه مرز ها مستحکم شد، نه استخبارات ما قوی شد، نه فرماندهان محلی سلاح شد و نه گزینه نظامی به طور باید و شاید عملی شد، جناب کرزی باز هم در سخنرانی اش در لویه جرگه صلح و امنیت را به دوش خارجی ها انداخت، درست است که تجهیز و امکانات ارتش ملی و کمک به استخبارات به دست آمریکا و خارجی ها است اما نه استحکام مرزها به دست خارجی ها است نه تصمیم گیری های در مورد مسایل امنیتی داخلی، امید وارم که رئیس جمهوری بعدی در مسایل امنیتی بتواند برنامه های خود را و تمام وعده ها و نویدهای دوران تبلیغاتش را جامه عمل بپوشاند...